Deze zomer lijkt een topper voor zaailingen te zijn geweest; door het vochtige weer kiemden de zaadjes in de borders uitstekend, het leverde heel wat verrassingen op. Maar het lijkt wel alsof lang niet alle tuiniers hier gelukkig van worden. Heeft het misschien met de leeftijd te maken? Worden we wat stram en lukt dat bukken niet meer zo goed? Tuinieren met spontane zaailingen zadelt je namelijk met een aantal uitdagingen op. Je lijf en handen moeten soepel zijn en je ogen scherp. Want als je die lastige zaailingen pas ziet als ze te groot zijn geworden is het een hele toer om ze uit een graag geziene plant te peuteren. Gelukkig lukt het bukken en draaien (mij) nog goed, maar de souplesse in mijn vingers is niet meer ‘je van het’. En wil ik iets van dichtbij bekijken dan moet de bril zelfs af in plaats van op. Een heel vreemde gewaarwording is dat. Gevolg: in mijn tuin blijkt nogal eens iets te staan dat ik er niet geplant heb.

Verder lezen over de zaailingen van Marjan?