Column uit Marjan’s Tuinerij; juli 2020
Ontmoetingen in de tuin,
De kerkuil
In Coronatijd zijn er weinig ontmoetingen met mensen in de tuin. Dat maakt het heel rustig hier op het erf, vaak voelt het aan als leven in een paradijs. Stil is het echter niet, er zijn heel wat dieren die van zich laten horen. Zoals de vogels, op een gegeven moment dacht ik zelfs, nu wordt het te gek. Dat kwam door een zwerm spreeuwen die op een vol krentenboompje neergestreken was. Ook is het iedere dag een gezellig gekwetter van allerlei soorten vogeltjes klein en groot. En in de nestkastjes was het druk. Zo kwam ik op een avond in het duister in de schuur. En stond ik zomaar oog in oog met een uil. Nu was ik er eigenlijk al van overtuigd dat we een uil als schuurbewoner hadden, maar als je niks ziet, twijfel je toch. Nu hoorde ik achter me een flinke klap (vogel tegen ruit), schrok, draaide me om en keek de kerkuil recht aan. Wat een indrukwekkend moment was dat. Gelukkig vloog de uil snel weer op en vloog zijn nest in, niet gewond dus. De uilenballen op de vloer hadden het verhaal eigenlijk al verteld, maar ja iets zien is zeker weten en toch een andere gewaarwording. Verder lezen?